Joods & christelijk platform
voor reflectie
op de actualiteit
op de actualiteit
Op 29 november jl. was er een programma op de televisie waarin beurtelings Joden en Palestijnen aan het woord kwamen. Met hun klachten. Gelukkig uitvoerig aandacht voor restaurant Ha Carmel en alle kijkers zijn nu eindelijk goed geïnformeerd, dankzij Frans Bromet; het programma heet “Alsof ik Palestina gestolen heb”. Geen gezeur over een verwarde man, maar gewoon de feiten. Wie in ‘het’ conflict blijft praten over neutraliteit – dat vind je vooral in de kringen van dagblad Trouw en ook in links-kerkelijke sferen – die heeft in z’n hart al lang anti-Israël gekozen. Omdat Bromet echt goed heeft laten zien hoe het zit. Het was evenwichtige voorlichting, die overduidelijk inzage gaf.
En ineens…. big surprise! Daar was onze oud-premier Dries van Agt op het scherm! Met zijn Rights Forum, ja de man die onlangs zijn lidmaatschap van het CDA heeft opgezegd, omdat de partij niet anti-Israël genoeg was naar zijn zin. En hij had nota bene destijds zelf nog zó zijn best gedaan, toen hij in 1972 ‘de drie van Breda’ had vrij gelaten. De Joodse gemeenschap kwetsend had hij toch het goede voorbeeld gegeven aan zijn partijgenoten?
We hadden hem een tijd niet gezien. Dan schrik je even: wat oud geworden…., en aaaach… kijk nou toch… huilepuilen, tranen met tuiten, om het leed van de Palestijnen. Da’s toch mooi hè, zoveel gevoel… En dat bij een krokodil. Ja, als je goed keek zag je wat voor soort tranen er werden vergoten. Het zouden toch ook wel tranen van woede kunnen zijn, omdat Dries van Agt niet zijn zin heeft gekregen in de strijd die hij zo dapper met Gretta Duisenberg was begonnen. Zo te zien kon het wel een laatste snik zijn.
