Blinde liefde voor Israël?

(foto: AP)

Henk J. Ronner | redactielid OPINIE-pijler

Bij het lezen van het essay van Maurits de Bruijn (Trouw, 12 juni) met betrekking tot het verlies van zijn “blinde liefde voor Israël” was er aanvankelijk sprake van herkenning. Ook ik heb een Joodse moeder en ook zij is het grootste deel van haar familie in Auschwitz en Sobibor kwijtgeraakt. Ook ik ben opgegroeid met het positieve beeld van Israël, het beloofde land.

Het gebrek aan kennis is doorgaans eclatant

Toen ik voor het eerst Israël bezocht was ik in tegenstelling tot De Bruijn al wat ouder en goed op de hoogte van de ontstaansgeschiedenis van dat land. Het gebrek aan kennis ten aanzien van de problematiek tussen Israël en de Palestijnen is doorgaans eclatant en de meningsuitingen navenant en dat is irritant. Het leidt namelijk tot nogal wat onwaarschijnlijkheden en zelfs onwaarheden in de berichtgeving.

Ook wordt regelmatig op een ongezonde manier aan een vaak niet ter zake doende emotie geappelleerd. Zo begint De Bruijn in zijn essay met de suggestie dat het voor zijn geliefde vriend Oren noodzakelijk zou zijn geweest om van de rots af te springen (waarbij hij zijn rug op twee plaatsen brak) om aan de dienstplicht bij de IDF te ontkomen. Een dergelijke drastische maatregel om de dienstplicht te ontlopen is absurd. Zelfs in Israël is er ruimte voor gewetensbezwaarden.

Vluchtelingen

Wanneer er al gerefereerd wordt aan de 750.000 Palestijnse vluchtelingen die er omstreeks 1948 waren, blijkt in dit verband maar weinigen bekend dat er destijds óók sprake was van ongeveer 850.000 Joodse vluchtelingen (in de regio, dus exclusief de holocaust).  Dat die 750.000 Palestijnse vluchtelingen huis en haard zouden hebben moeten verlaten onder de dreiging van moord en doodslag door de Israëli's is eveneens een onjuiste voorstelling van de gang van zaken destijds. Onafhankelijke en wat meer objectieve geschiedschrijving leert ons dat de situatie destijds iets gecompliceerder lag. Dat veel, zo niet de meeste Palestijnen niet door de Israëli's, maar door hun eigen leiders op de vlucht zijn gejaagd.

Apartheidsmuur?

Vaak wordt gesproken over een zogenaamde “apartheidsmuur” als oorzaak van de schermutselingen tussen Palestijnen en Joden. Maar dat is een omkering van de historische gang van zaken. Éérst waren er de talloze uiterst gewelddadige Palestijnse terreuraanslagen waarbij onschuldige mannen, vrouwen en kinderen het slachtoffer waren. Daarna kwam de noodzakelijke Israëlitische zelfverdediging in de vorm van een hoog afscheidingshek en op sommige plaatsen een muur.

Armoede

Vaak wordt gerefereerd aan de erbarmelijke omstandigheden op de Westelijke Jordaanoever en in Gaza. Voor het gemak gaat men dan voorbij aan de enorme corruptie van het Palestijnse zelfbestuur. Volgens het zakenmagazine Forbes beschikte PLO-oprichter Yasser Arafat destijds over een persoonlijk vermogen van circa 300 miljoen dollar. Het is onduidelijk hoe Arafat als leider van de PLO een dergelijk groot vermogen zou hebben kunnen opbouwen. De huidige Hamasbestuurders van Gaza beschikken over over een persoonlijk vermogen dat in miljarden dollars wordt uitgedrukt. Mahmoud Abbas schijnt op een wat meer bescheiden voet te leven met een geschat vermogen van enkele honderden miljoenen dollar.

Demonstranten

De bewering dat het Israëlische leger Palestijnse demonstranten zou hebben gedood is een aantijging die niet met feiten is te staven. Alleen al vanwege het feit dat deze demonstranten geen demonstranten waren, althans, niet wat wij er hier in Nederland onder verstaan. Dat er sprake zou zijn van het arresteren van onschuldige Palestijnse kinderen is eveneens een bizarre aantijging.

Geweld

Een terreur van ruim 3000 Palestijnse raketten op uitsluitend burgerdoelen in Israël als reactie op een huurgeschil in Jeruzalem komt bij mij niet over als een gerechtvaardigde vorm van zelfverdediging. Ik begrijp best dat er bepaalde frustraties onder de Palestijnen leven, maar ik heb tot nu toe niet begrepen wat het belang van de bewoners in Gaza in dit huurgeschil nu is en dat dit huurgeschil 250 doden waard zou zijn.

Gevolg van gebrekkige informatie

Het probleem is niet zo zeer het gebrek aan kennis van zaken inzake de Israëlisch-Palestijnse problematiek toen en nu, maar vooral de gevolgen die dit heeft voor onze samenleving hier en nu. Mede dankzij de eenzijdige berichtgeving hebben Joodse kinderen op middelbare scholen het zwaar te verduren. Ze worden onder druk gezet, uitgescholden en verstoten uit de groep. Omdat ze Joods zijn in een samenleving die gebukt gaat onder desinformatie.