Joods & christelijk platform
voor reflectie
op de actualiteit
op de actualiteit
HOOFDCOMMENTAAR
"Een van de belangrijkste religieuze feestdagen in Israël, Lag Ba’Omer, gevierd op de berg Meron, liep uit op een ramp. Dat er veel kinderen aanwezig waren, kwam omdat jongens die in de maanden voorafgaand aan Lag Ba’Omer drie jaar zijn geworden, traditiegetrouw hun eerste knipbeurt krijgen bij het graf van de rabbijn." - Nederlands Dagblad, 1 mei 2021
Israel huilt. Israel rouwt. Afgelopen donderdagavond verloren meer dan 40 mensen het leven tijdens de festiviteiten in Meron.
Deze regels zijn niet geschreven om een schuldige aan te wijzen. Dat is onze taak hier niet. Het is wel belangrijk om te begrijpen wat al die mensen naar die plek toe bracht.
Daar in Meron is het graf van de geleerde uit de tweede eeuw, rabbi Sjimon de zoon van Jochai. Hij leefde in de tijd van de Romeinse overheersing, na de verwoesting van de tempel. Er was absoluut geen sprake van godsdienstvrijheid. In de voetsporen van zijn leraar rabbi Akiva ging hij door met het verspreiden van de Tora. Daarnaast was hij een mysticus, hij onderwees ook de kabbala, de joodse mystiek.
Hij leefde in Galilea en is begraven in Meron, gelegen vlak bij Tsefat. De streek waar het rationele en het mystieke zomaar bijna zichtbaar met elkaar verweven zijn.
De periode tussen Pesach en Sjawoeot, het joodse Pasen en het wekenfeest is een treurperiode. Die treur komt ten einde op de sterfdag van rabbi Sjimon de zoon van Jochai. De sterfdag van een grote geleerde is een moment van het ontmoeten van het aardse en het hogere. Het is een moment van zegening. Het is ook een moment van verlangen naar de komst van de masjiach, de messias. De emoties die dat oproept komen tot uiting in de vreugdevuren die worden ontstoken en het dansen daaromheen.
Het is voor velen een van de meest inspirerende momenten in het jaar.
Dit jaar is die vreugde geëindigd in heel veel verdriet.
Maar het symbool van Meron zal niet aan kracht inboeten. Volgend jaar zal men daar weer komen, enerzijds treurend, maar anderzijds vol van hoop. Waarom? Dat is de slagkracht van het joodse volk!
