Kort geding Thierry Baudet

foto: YouTube

Jurriaan Limburg | redactielid

'We zijn eigenlijk een mediabedrijf met een politieke tak,' zei Henk Otten in 2018 in De Volkskrant. Toentertijd werd hij gezien als de grote man achter de schermen bij Forum voor Democratie, maar inmiddels heeft hij de partij de rug toegekeerd. Na zijn vertrek is zijn partij alleen maar verder geradicaliseerd. Het meest recente hoofdstuk hierin vormt het kort geding dat werd gewonnen door het CIDI en het Centraal Joods Overleg. Baudet werd opgelegd zijn vergelijkingen tussen de corona-maatregelen en de Jodenvervolgingen te staken en social mediaposts hierover te verwijderen.

In hetzelfde interview beschuldigde Otten journalisten ervan de partij in 'een antisemitisch hoekje te duwen'. Otten had hier natuurlijk een punt. Zodra een politicus aan de rechterkant van het politiek spectrum opkomt, komt er automatisch in de Nederlandse samenleving een aanval op gang tegen de legitimiteit en de integriteit daarvan. Vaak gebeurt dit via beschuldigingen van racisme en antisemitisme. Veelal linkse commentatoren vertroebelen het water, bagatelliseren het probleem van racisme en antisemitisme en veroorzaken op die manier polarisatie. De politicus in kwestie profiteert hier feitelijk altijd van.

Maar sinds 2018 is duidelijk geworden dat Forum voor Democratie achter de schermen - en inmiddels ook vóór de schermen - daadwerkelijk antisemitische trekken aanneemt. Met interne appjes, tot ongepaste afbeeldingen en tot openbare tweets. Bij kritiek op het corona-beleid is Baudet verbaal letterlijk bereid over de ruggen van doden te gaan. Specifiek: over die van de slachtoffers van de Sjoa. Over deze uitingen van Baudet is genoeg gezegd en geschreven - die zijn weerzinwekkend. En toch vraag ik me af of zo'n kort geding tegen Baudet verstandig was.

Enerzijds is het goed dat er een grens is getrokken. Dit soort vergelijkingen kunnen niet, en de rechter heeft er (voorlopig) een einde aan gemaakt. Anderzijds is het vrije woord een belangrijk goed. Bij deze zaak doemt de principiële vraag op of we überhaupt willen dat rechters deze vrijheid bij politici begrenzen. Laat ik vooropstellen: Baudets tweets vind ik heftig en beledigend, ook naar mijn familie die de oorlog niet heeft overleefd. Voor effectieve bestrijding verdient het naar mijn mening toch de voorkeur dat Baudet zichzelf zo openlijk diskwalificeert.

Baudet en zijn kompanen zijn namelijk in principe gespecialiseerd in het verbergen wat ze echt bedoelen. Van de Uil van Minerva  tot de aanhalingstekens rond 'holocaust', telkens weer verschuilt Baudet zich achter dubbelzinnigheid, humor of verwijzingen naar complexe filosofische materie. Bij elke ophef die hij uitlokt, doet hij alsof zijn woorden worden opgeblazen door de selectief verontwaardigde pers. Zo blijft hij met zijn gedachtengoed ongrijpbaar.

De tweets moesten op last van de rechter verwijderd worden. Voor Baudet en zijn volgers wordt dit verbod alleen gezien als onderdrukking door de machtige en corrupte elite van dit land. Voor hen bevestigt dit het beeld van David die vecht tegen Goliat. In Baudets wereld past nu naadloos het antisemitische sprookje van machtige en rijke Joden die snel gekwetst zijn en mensen onderdrukken. Ik hoop dus dat het kort geding een einde maakt aan de 'onnodig grievende' uitingen van Baudet, maar ik vrees dat het voer is voor de antisemitische complotten van zijn steeds verder afdwalende volgers.

reactie

Waar ligt de grens van de vrijheid van meningsuiting – dat is de kwestie waar het hier om gaat. Helaas volstaat niet om in het algemeen te zeggen dat die grens bepaald wordt door de goede smaak. Dat is veel te ruim en te algemeen. Trouwens: wie bepaalt wat de goede smaak inhoudt? Toch lijkt het m.i. niet onmogelijk om daarvoor een paar criteria op te stellen. Kunnen we bijvoorbeeld niet afspreken dat de grens van de goede smaak altijd wordt overschreden als rouw van de ander niet wordt gerespecteerd?

Trudie van der Spek

Reageren? Mail naar info@opiniepijler.nl