[recensie] Brieven aan Camondo

Trudie van der Spek - Begemann | eindredacteur

Edmund de Waal is een artist. Niet alleen als keramist, maar ook vanwege zijn manier van schrijven. Zijn nieuwe boek Brieven aan Camondo  gaat over een 18^e eeuws “hôtel” in Parijs, in de Rue de Monceau. Een gigantisch imposant huis, dat de eigenaar, de graaf Moïse de Camondo, heeft ingericht als monument voor zijn zoon Nissim, die neergeschoten was als piloot in de eerste wereldoorlog. Naar de zoon genoemd, draagt dit museum de naam: musée Nissim. De vader heeft met succes geprobeerd om met de complete inrichting een compleet beeld te geven van de belle époque, in meubels, tapijten, lampen, spiegels,  serviezen, bestek etc. etc. en archieven.

De grote kring van Joodse families, die in dezelfde wijk woonden, is vermoord in de Shoa.

Edmund de Waal kiest de briefstijl en schrijft aan de graaf als aan zijn vriend om voor hem een complete beschrijving van het huis met interieur te geven als zou hij hem nog daarmee kunnen verblijden.

Je zou het haast een catalogus van het museum kunnen noemen, maar dan voor intimi en in de stijl van de persoonlijke relatie. Het boek zou je ook een monument voor een monument kunnen noemen, opgedragen aan die velen die ook rondom Camondo omkwamen. Heel knap beschreven haalt de schrijver het genoemde tijdperk boven het water van de geschiedenis, ter nagedachtenis aan de omgekomen Joodse families.

De auteur schreef eerder over zijn illustere Joodse familie de internationale bestseller De haas met ogen van barnsteen - een verborgen erfenis  (2010).

Brieven aan Camondo

EDMUND DE WAAL

De Bezige Bij; 2021, 6^e druk