Open brief aan schrijver Maurits de Bruijn

Beste Maurits,

Bij het lezen van jouw essay m.b.t. het verlies van jouw “blinde liefde voor Israël” was er aanvankelijk sprake van herkenning. Ook ik heb een Joodse moeder en ook zij is het grootste deel van haar familie in Auschwitz en Sobibor kwijtgeraakt. Maar daar werd bij ons thuis in alle talen over gezwegen. Ook ik ben opgegroeid met het positieve beeld van Israël, het beloofde land. Maar toen ik voor het eerst afreisde naar Israël was ik gelukkig al wat ouder en wijzer dan jij destijds was en dan jij nu bent. Want het door jezelf geconstateerde gebrek aan kennis tijdens je eerste bezoek aan Israël is nog immer eclatant aanwezig. En dat is irritant, want het leidt tot nogal wat onwaarschijnlijkheden en zelfs onwaarheden in je verhaal.

Ook ik heb een Joodse moeder en ook zij is het grootste deel van haar familie verloren

Dat begint al bij de suggestie die je wekt, namelijk dat het voor de door jouw geliefde Oren noodzakelijk zou zijn geweest om van de rots af te springen (waarbij hij zijn rug op twee plaatsen brak) ten einde aan de dienstplicht bij de IDF te ontkomen. Een dergelijke drastische maatregel om de dienstplicht te ontlopen is absurd. Zelfs in Israël is er ruimte voor gewetensbezwaarden. Dat je aanvankelijk nog nooit gehoord had van de 750.000 Palestijnse vluchtelingen die er omstreeks 1948 waren is je wellicht niet aan te rekenen, maar dat je nu nog steeds niet op de hoogte bent van het feit dat er destijds óók sprake was van ongeveer 850.000 Joodse vluchtelingen (in de regio, dus exclusief de Holocaust) reken ik je wél aan.

Je onwetendheid wordt echt storend als je beweert dat die 750.000 Palestijnse vluchtelingen huis en haard hebben moeten verlaten onder de dreiging van moord en doodslag door de Israëli's. Onafhankelijke en wat meer objectieve geschiedschrijving dan jouw versie van het verhaal leert ons dat de gang van zaken destijds iets gecompliceerder lag. Dat veel Palestijnen niet door de Israëli's, maar door hun eigen leiders op de vlucht zijn gejaagd. Met jouw zogenaamde “apartheidsmuur” geef je de omgekeerde gang van zaken weer. Eérst waren er de talloze uiterst gewelddadige Palestijnse terreuraanslagen waarbij onschuldige vrouwen en kinderen het slachtoffer waren. Daarna kwam de noodzakelijke Israëlische zelfverdediging in de vorm van een hoog afscheidingshek en op sommige plaatsen een muur.

Je geeft de omgekeerde gang van zaken weer

Je bewering dat het Israëlische leger Palestijnse demonstranten zou hebben gedood is een aantijging die niet met feiten is te staven. Alleen al vanwege het feit dat deze demonstranten geen demonstranten waren, althans, niet wat wij er hier in Nederland onder verstaan. Een terreur van ruim 3000 Palestijnse raketten op uitsluitend burgerdoelen in Israël als reactie op een huurgeschil in Jeruzalem komt bij mij niet over als een gerechtvaardigde vorm van zelfverdediging. Ik begrijp best dat er bepaalde frustraties onder de Palestijnen leven, maar ik heb tot nu toe niet begrepen wat het belang van de bewoners in Gaza in dit huurgeschil nu was en dat dit huurgeschil 250 doden waard zou zijn.

Het probleem wat ik met jouw essay heb is niet het feit dat je je blinde liefde voor Israël bent kwijtgeraakt. Ik denk dat er sprake is van een win-win situatie, want blinde liefde is waardeloos. Het probleem is ook niet zo zeer jouw gebrek aan kennis van zaken inzake de Israëlisch-Palestijnse problematiek toen en nu, maar vooral de gevolgen van jouw onnozelheid voor onze samenleving hier en nu. Mede dank zij jou hebben Joodse kinderen op middelbare scholen het zwaar te verduren. Ze worden onder druk gezet, uitgescholden en verstoten uit de groep. Omdat ze Joods zijn in een samenleving die gebukt gaat onder desinformatie van mensen zoals jij.